Warszawski Dworzec Centralny im. Stanisława Moniuszki znalazł się w rejestrze zabytków i tym samym został objęty ochroną konserwatorską. Decyzja ta pozwoli zachować bryłę modernistycznego dworca i jego układ przestrzenny w istniejącej formie.
Warszawski Dworzec Centralny został oddany do użytku 5 grudnia 1975 roku, stając się główną stacją stolicy obsługującą ruch dalekobieżny. Budowa bardzo nowoczesnego na owe czasy obiektu trwała 3 lata i była jedną ze sztandarowych inwestycji w Polsce w latach 70. XX wieku. Dzięki temu na dworcu pojawiły się dotychczas niestosowane w Polsce rozwiązania i urządzenia, takie jak ruchome chodniki na pochylniach czy nowoczesne schody ruchome i automatycznie otwieranie drzwi wyprodukowane w krajach zachodnich. Kompleks, w skład którego weszły m.in. hala główna, podziemne perony, przejścia oraz galerie, został zaprojektowany przez architektów Arseniusza Romanowicza i Piotra Szymaniaka. Wykonany w stylu późnego modernizmu dworzec bardzo szybko stał się nie tylko kolejowym sercem stolicy, ale także jednym z jej symboli. Wpis Dworca Centralnego do rejestru zabytków województwa mazowieckiego wynika z przekonania, że jest to jeden z najcenniejszych zabytków pochodzących z II połowy XX wieku i jako taki powinien podlegać szczególnej ochronie konserwatorskiej. Dworzec Centralny jest wyjątkowym obiektem architektury kolejowej oraz przykładem estetyki późnomodernistycznej. Wpis do rejestru pozwoli na prowadzenie wszelkich prac na podstawie zezwolenia konserwatora zabytków i pod jego nadzorem.
Mapa z rekomendowaną trasą spaceru i pliki dźwiękowe dostępne są pod adresem: