Koleje indyjskie to część życia, kultury i obyczajowości tego kraju. Pisze się o nich bardzo często. Czasami – niestety – z powodu katastrof, w których ginie ogromna zazwyczaj, jak to w Indiach, liczba pasażerów.
Kolej jest powszechnie dostępna, podzielona została przed laty na wiele klas stosownie do systemu kastowego. Ekspresowe, sypialne wagony, kanapy i ławki, podłogi, a nawet dachy to odpowiednio klasy pierwsza, druga, trzecia i nienumerowana. Zdarza się, że nawet lokomotywy są oblepione pasażerami. Dobre miejsce w pociągu kupuje się prawie jak bilet do samolotu. Jest równie drogie.
Nazwisko pasażera widnieje na wydruku przymocowanym do wagonu w pobliżu drzwi wejściowych. Konduktorzy w lepszych klasach są pracownikami kolei o odpowiednim statusie urzędniczym. Często posługują się wieloma językami, co w Indiach normalne, bo nawet analfabeta musi znać tam co najmniej trzy – cztery języki: hindi, jeśli jest z północy kraju, ponadto język swego stanu, czasami, jak malajalam czy tamilski zupełnie niepodobny do hindi oraz przynajmniej jeden język swoich najbliższych sąsiadów. Indusi po szkole średniej mówią dodatkowo po angielsku.